Mehmet OKUYAN
Mekke döneminde indirilmiş olup, 29 âyetten oluşan ve adını ilk âyetteki “dürülmek” anlamındaki küvvirat kelimesinden alan Tekvîr sûresi, resmî sıralamada 81, iniş sırasına göre ise 7. sûredir. Bu sûre, el-Müfassalü’t-Tıvâl denilen “kısa sûrelerin kısmen uzun olanları”ndandır.
Bu sûre, “Kur’ân’ın değeri, kaynağı ve öğüt oluşu” noktalarında öncesindeki ‘Abese sûresi ile konu ilişkisine sahiptir.
Sûrenin ilk grup âyetinde, kıyâmet esnasında yaşanacak olayların altı tanesinden söz edilmektedir. Daha sonra, yine altı madde halinde, bu defa mahşerde yaşanacak çeşitli olaylar konu edinilmekte ve âhiret ortamını oluşturacak şekilde yeni sistemin bazı özelliklerine yer verilmektedir.
Devam eden âyetlerde, çeşitli yıldız ve gezegenlere, ayrıca gece ve gündüze yemin edilmekte, Kur’ân’ın güvenilir bir elçinin getirdiği söz olduğuna ve bu elçinin bazı özelliklerine de değinilmektedir.
Daha sonra, söz Hz. Peygamber’e getirilerek, çevresindekilerin onu suçladıkları şeylerden uzak olduğu, verdiği bilgileri kendisinin uydurmadığı ve bunların ilâhî bilgilendirmeyle ona ulaştırıldığı beyan edilmektedir.
En sonunda, özellikle yolunu şaşıranlara hitap edilerek, Kur’ân’ın bütün âlemler içinde istikamet bulmak isteyen herkes için bir hatırlatma olduğu belirtilmekte, bundan yararlananların -aslında Yüce Allah’ın da kendilerinden istediği şeyi- dilemiş olacakları ifade edilmektedir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder